Nareszcie! Wolność!

Witajcie,
Dziś rano postanowiliśmy razem z Anną i Kristoff'em, że pójdziemy oznajmić Clintowi, że może już sobie wracać do domu. Zapukałam do jego gościnnego pokoju.
- Hm? - mruknął ze środka.
Otworzyłam drzwi i weszłam do pokoju dając pozostałym znak, żeby na razie zostali na korytarzu.
- Ooo, kogo ja widzę. - Clint siedział na fotelu.
Na mój widok uśmiechnął się i przywołał gestem. Ja jednak nie poruszyłam się i powiedziałam:
- Twoja chata jest gotowa.
Zmarszczył brwi widocznie zdezorientowany.
- Ee... słucham? - zaśmiał się nerwowo.
W tej chwili do środka wszedł Jack.
- Dokończyłem budowę. - stanął przy mnie. - Możesz tam spokojnie wracać.
Clint przez chwilę patrzył to na Jack'a, to na mnie, aż w końcu po jakichś dwóch minutach powiedział:
- Nie rozumiem... dokończyłeś? Jak...? Skąd...?
Anna i Kristoff dołączyli do nas.
- Komuś należą się podziękowania, a nie bezsensowne jęki. - powiedziała Anka składając ręce na piersiach.
Clint wstał powoli.
- No... tak, dzięki, ale... jakoś nie myślałem, żeby wracać... znaczy... - spojrzał nerwowo na Kristoff'a, który podciągnął rękawy. - ... nie o to chodzi... tylko...
Przewróciłam oczami.
- Chodzi o to, że odzyskałeś miejsce zamieszkania i nie potrzebujesz już spania w innym, obcym miejscu. - powiedziałam. - Na pewno się cieszysz.
Wykrzywił usta w udawanym uśmiechu.
- Nie ma na co czekać. - powiedział Jack. - Spakuj swoje rzeczy, a jak skończysz, to Cię odprowadzimy.
Po czym wyszliśmy na korytarz. Chwilę patrzyliśmy na siebie, po czym wybuchnęliśmy śmiechem.
- To było niezłe. - powiedział Kristoff. - Widzieliście tą panikę?
- I ten jakże prawdomówny uśmiech. - dodał Jack naśladując Clinta.
- W końcu będzie spokój... - westchnęła Ania. - No dobra, to my idziemy, a Wam powodzenia z odprowadzaniem pana kapitana.
I razem z Kristoff''em odeszli. Po jakichś pięciu minutach Jack zapukał w drzwi i zawołał:
- Długo jeszcze?
Usłyszeliśmy głos Clinta:
- Ee...nie.
I wyszedł z niedużą, skórzaną torbą na ramieniu.
- Chodźmy. - powiedziałam i poszliśmy do portu.
Kiedy dotarliśmy do nowej chatki Clinta, Jack powiedział:
- No... bardzo miło nam się Ciebie gościło, a teraz papa. - otworzył przed nim drewniane drzwi. - I oby żaden sztorm nie był Ci groźny!
Clint spojrzał na niego spode łba. Potem przewędrował wzrokiem na mnie, zmierzył mnie od stóp do głów (zgadnijcie gdzie gapił się najdłużej), skinął głową i wszedł do chaty. Jack krzyknął z radości, po czym podniósł mnie i polecieliśmy aż na mój balkon.

- Elsa.