Przestań tak tajemniczo gadać!

Witajcie,
Dziś rano obudziłam się, i postanowiłam spakować wszystko co najważniejsze na podróż. Znalazłam starą, podróżną torbę mamy i stanęłam z nią przed szafą. Próbowałam być cicho, bo Jack jeszcze spał, ale chyba mi się nie udało, bo w końcu wstał, a na dodatek przyszła Anna.
- Co robisz? - ziewnęła przekrzywiając głowę.
- Pakuję się. - odrzekłam.
Zmarszczyła brwi, a po chwili zrobiła podekscytowaną minę i zawołała:
- No tak! Za dwa dni jedziecie! 
Jack podszedł do nas.
- A ty już spakowany? - zapytałam nie przerywając przeglądania sukienek.
- Tak. - odrzekł. - Spakuj dużo ubrań, szybko nie wrócimy.
Anka uniosła brwi i spojrzała na mnie z uśmiechem.
- Zaczynam się martwić o siostrę. - powiedziała rzucając Jack'owi ostrzegawcze spojrzenie.
- Spokojnie. - zaśmiał się. - Zapewniam sto procent bezpieczeństwa z dala od piratów i natrętnych księżniczek z poszarpanymi włosami i różowymi sukienkami.
Tym razem my się zaśmiałyśmy.
- Dlaczego nie powiesz mi gdzie pojedziemy? - odwróciłam się do niego.
Pogładził mnie po policzku i uśmiechnął się.
- To byłoby dość trudne. - stwierdził.
- Przestań tak tajemniczo gadać! - powiedziała Anna.
- No dobra. - powiedział Jack. - Nie pojedziemy w jedno miejsce.
- Dookoła świaataa! - zaśpiewała Anka.
- Nie, nie. - zaśmiał się Jack. - Więcej nie powiem.
Spojrzałam na niego z zaciekawieniem przygryzając dolną wargę.
- Powiedz chociaż jak się dostaniemy do tych tajemniczych miejsc. - powiedziałam po chwili.
- Zająłem się tym. - odrzekł. - Nord bardzo chętnie udostępnił nam swoje sanie.
- Jesteś cudowny. - westchnęłam i przytuliłam go.
Po południu wszyscy poddani zebrali się na dziedzińcu gdzie ogłosiłam im, że wyjeżdżam na jakiś czas.
- Kiedy nie będzie mnie i Jack'a... - powiedziałam do tłumu. - ... władzę obejmie księżniczka Anna i jej mąż.
Ania zamachała do ludzi. Byli może trochę niepewni, ale jestem przekonana, że Anka świetnie sobie poradzi. Wieczorem gdy leżałam w łóżku wtulona w Jack'a, zapytałam szeptem:
- Na pewno nie powiesz gdzie lecimy?
- Nie. - pocałował mnie w czoło.
- Ale czemu...? To i tak będzie niespodzianka, bo przecież... - zaczęłam, ale Jack położył mi palec na ustach i powtórzył z uśmiechem:
- Nie.


- Elsa.