Spotkanie, nagły alarm i ryzykowna decyzja.

Witajcie,
Dziś dolecieliśmy do Hansowia, lądując dość daleko od zamku, aby strażnicy Hansa nas nie zobaczyli. Od razu wyruszyliśmy na poszukiwanie Anny. Byliśmy prawie na sto procent pewni, że Hans trzyma ją w zamku, więc poszliśmy lasem licząc, że nie zostaniemy pojmani lub zamordowani na miejscu. Było około jedenastej gdy doszliśmy do niedużej wioski u stóp wzgórza, na którym stał zamek. Tamtejsi ludzie patrzyli na nas zdziwieni (patrzyliby jeszcze bardziej zdziwieni gdybyśmy nie zostawili smoków za lasem) i widocznie nas omijali.
- Biedni ludzie. - szepnął Jack. - Muszą żyć pod wodzą tego kretyna.
Kiwnęłam głową. Nagle usłyszeliśmy nawoływania. Znałam ten głos. Znałam go dobrze. Ten radosny, słodki głos, w którym tak często wybrzmiewało moje imię. Tęskniłam za nim okropnie.
- Anna! - rzuciłam się biegiem w stronę siostry, która biegła w naszą stronę od zamku.
Przytuliłam ją do siebie mocno i nie wypuszczałam przez długi czas gładząc ją lekko po włosach. Odwzajemniła uścisk ze śmiechem od razu, równie mocno. Gdy w końcu wypuściłam ją z objęć ujęłam jej twarz w dłonie i powiedziałam:
- Aniu, jesteś cała! Nie wiesz jak się martwiłam!
- Tęskniłam za Tobą. - uśmiechnęła się.
Po chwili Kristoff odepchnął mnie lekko i przytulił Annę jeszcze mocniej niż ja, chyba prawie ją dusząc. Ja w tym czasie spostrzegłam, że za Anną przyszedł jakiś młodzieniec. Był... wyglądał dość interesująco, ale kim on był? I co robił z Anią? Podszedł do mnie i uścisnął mi dłoń.
- Anna opowiadała o Tobie, Elsa. - powiedział. - Jestem Hosiwo, kuzyn Hansa. Trochę się zaprzyjaźniliśmy z Anią.
Skinęłam lekko głową. Po chwili Jack, Astrid i Czkawka również przywitali się z Anną.
- To Hosiwo. - przedstawiła młodzieńca nam wszystkim. - Pomógł mi jakoś przetrwać te okropne dni. Ach, i dziękuję za prezenty.
Uśmiechnęłam się. Dobrze mieć Anię przy sobie i wiedzieć, że jest bezpieczna.
- Czyli... - zaczął Kristoff. - ...jesteś w ciąży z tym...
Anna spuściła głowę.
- Tak.
- To nic. - zaczęłam obejmując siostrę. - Jakoś sobie poradzimy.
Nagle Astrid skuliła się i złapała się za brzuch.
- O boże... - wydusiła. - ...oh... o matko!
- Astrid! - Czkawka podniósł ją.
- Rodzi? - Kristoff wybałuszył oczy.
- Chyba...boże! - jęknęła. - Czkawka!
- Muszę ją zabrać. - powiedział Czkawka.
- Ale dokąd? - zapytałam.
- Na Berk.
- Co? Zwariowałeś?
- Szczerbatek jest szybki. - i popędził lasem z Astrid na rękach.
Hosiwo stał z uniesionymi brwiami, odrobinę z tyłu, a Anna, Kristoff i Jack z uchylonymi ustami wpatrywali się w las.
- Chyba zgłupiał. - stwierdziłam.
- Miejmy nadzieję, że jego smok naprawdę jest szybki. - powiedział po chwili Jack.
Hosiwo podszedł do nas i objął Annę w pasie. Kristoff warknął cicho na ten widok, a ja zmarszczyłam brwi i spojrzałam na Ankę. Wzruszyła ramionami i powiedziała:
- Wiecie co, jutro mam mieć ślub z Hansem. Myślę, że to będzie dobry moment żeby mnie "odbić".
- Co ty mówisz? - zapytałam. - Wracamy do Arendelle natychmiast.
- Zabieranie jej teraz nie będzie miało żadnego sensu. - odezwał się Hosiwo.
Kristoff znowu warknął, a ja zmierzyłam młodzieńca chłodnym wzrokiem.
- Gdy Hans się zorientuje, po prostu za wami wyruszy. - kontynuował chłopak.
Anna i po chwili Jack kiwnęli głowami, a Kristoff prychnął z pogardą.
- Jutro będzie tam mnóstwo ludzi i straży. - powiedział.
- Ale my będziemy mieć smoki. A Hansa trzeba porządnie nastraszyć, żeby się odczepił. - zauważył Jack.
Przewróciłam oczami. Może i mieli rację. Po jakimś czasie ja i Kristoff się zgodziliśmy, więc Hosiwo i Anna zaprowadzili nas do jakiegoś pustego domu, abyśmy mogli spędzić w nim noc.
- Zobaczymy się już jutro. - powiedziała Anna, gdy żegnałam się z nią wieczorem, gdy razem z Hosiwem musieli wrócić do zamku.
- Tak. - westchnęłam i przytuliłam ją.
- Kocham Cię, Elsuś. - uśmiechnęła się Anna odwzajemniając uścisk. - Cieszę się, że mnie znaleźliście.
- Ja Ciebie też. - powiedziałam.
Oby jutro wszystko poszło zgodnie z planem.




- Elsa.