Jack Lunatyk? Tego jeszcze nie było...

Witajcie,
Dzisiaj rano Anna obudziła mnie gwałtownie.
- Coś się stało? - zapytałam zaspanym głosem.
- Hm, niee, po prostu pomyślałam, że po powrocie z politycznej wyprawy chciałabyś się zrelaksować. - odparła składając ręce na piersiach.
- Masz rację. - westchnęłam i rzuciłam się z powrotem na poduszki.
Anka stała przez chwilę z zamyśloną miną, po czym uśmiechnęła się.
- Chodź z nami na spacer! Założę się, ze dawno nie byłaś w naszych lasach. - odezwała się podekscytowanym tonem.
Jęknęłam. Nagle Jack leżący dotąd spokojnie obok mnie, pogrążony we śnie, usiadł jakby nigdy nic i z zamkniętymi oczami zaczął wymachiwać rękami. Ania zakryła usta dłońmi aby powstrzymać się od wybuchnięcia śmiechem.
- Jack? - zaśmiałam się cicho. - Śpisz?
- Nie. - odparł zupełnie przytomnym głosem po czym położył się z powrotem i nadal z zamkniętymi oczami zaczął nucić.
- Zobaczyłam jak Jack lunatykuje - zaczęła Anna zwijając się ze śmiechu. - teraz mogę już umierać.
- Hej, Jack. - lekko potrząsnęłam jego ramieniem, ale on odpędził moją dłoń jak muchę, ze zniesmaczoną miną.
- Wcale nie śpię. - mruknął.
- Czyżby? A masz zamknięte oczy?
Przez chwilę leżał w milczeniu. Później chwila tak się przedłużyła, że pomyślałam, że powrócił do normalnego snu, ale w końcu odrzekł lekko zdezorientowanym tonem:
- Nie wiem.
Anna zaczęła (dosłownie) tarzać się po dywanie ze śmiechu. Jack przez chwilę powtarzał, żebyśmy sprawdziły czy ma zamknięte oczy, a gdy nie odpowiedziałyśmy nie mogąc powstrzymać śmiechu w końcu zamilkł, a potem zaczął cicho chrapać i przybrał normalną pozycję do snu.
- Zapewne nie dasz mu o tym zapomnieć, prawda? - zapytałam siostry uśmiechając się od ucha do ucha.
- Nigdy. - wyszczerzyła do mnie zęby. - A co ze spacerem?
- No dobrze, pójdę. Ale po południu.
Uśmiechnęła się triumfalnie i wybiegła. Ja położyłam się z powrotem obok Jack'a i pocałowałam go delikatnie w policzek.



- Elsa.