Dziwna wioska i dziwni ludzie.

Witajcie,
Kiedy tylko Jack wrócił z saniami Mikołaja wyruszyliśmy. Nie zabraliśmy ze sobą nic prócz kocyka Leny.
- Jak ją znajdziemy, żeby nie było jej zimno. - powiedziała Anna wtulając się w niego.
- Jack... - zaczęłam. - Leć jak najszybciej, dobrze?
- Oczywiście. - odrzekł Jack i pognał renifery zaprzężone z przodu sań.
Lecieliśmy bardzo długo, aż zaczęło robić się ciemno. Anna zasnęła nie puszczając kocyka z uścisku.
- Jack, może zatrzymamy się w jakiejś wiosce? - szepnęłam. - Powinniśmy coś zjeść i się przespać.
- Dobrze. Ale nad ranem wyruszamy, tak?
- Tak i to jak najszybciej. - odrzekłam.
Po chwili wylądowaliśmy przy niedużej chacie. Wokół stało kilkanaście domków, między którymi przechodzili ludzie ubrani w łachmany. Podeszłam do jednej z kobiet.
- Przepraszam bardzo... - zaczęłam. - Czy mogłaby mi pani powiedzieć jak nazywa się wioska, w której jesteśmy?
- Pani chyba nietutejsza, co? - odrzekła przyglądając się mojej sukni. - Te ładne ciuszki to skąd pani bierze?
- To naprawdę nieistotne. - ucięłam. - Czy może pani odpowiedzieć?
Kobieta zmarszczyła brwi.
- To miejsce nie ma nazwy. Kręcą się tu dziwni ludzie. Niektórzy tu się urodzili, niektórzy przybyli z królestwa lodowej wiedźmy, a niektórzy nawet przypłynęli zza morza.
- Dziękuję. - odrzekłam robiąc wszystko żeby nie wybuchnąć milionem śnieżynek. - Do widzenia.
I wróciłam do sań jak najszybciej.
- Co to za miejsce? Pytałaś kogoś? - zapytał Jack.
- Podobno nie ma nazwy i kręcą się tu podejrzani ludzie. - odrzekłam. - Nie wiem czy to był dobry pomysł na postój.
- Zostańmy tu skoro już wylądowaliśmy. Obudź Annę, a ja zamówię nam coś do jedzenia w tej knajpce. - Jack wszedł do drewnianej chaty obok. Usiadłam przy siostrze i pogłaskałam ją po włosach.
- Chodź, Aniu, musisz coś zjeść. - szepnęłam.
Anna wstała i poszłyśmy do Jack'a. Po zjedzeniu dość skromnego posiłku zostaliśmy przy stole jeszcze chwilę.
- Jesteśmy już naprawdę niedaleko. - powiedział Jack. - Prześpijmy się, a jeśli wyruszymy nad ranem, o ósmej powinniśmy być na miejscu.
- Dobrze. - powiedziała Anna. - A jak już tam dolecimy, to skopiemy Mrokowi tyłek i odzyskamy Lenkę.
- Dokładnie. - uśmiechnął się Jack.
Nagle moją uwagę przykuła grupka mężczyzn siedzących kawałek od nas i śmiejących się na całe gardło. Wśród nich stał wysoki, dobrze zbudowany blondyn z dużym nosem, brązowymi oczami i naszytymi wzorami z Arendelle na rękawach. Bez słowa odwróciłam głowy Jack'a i Anny w jego stronę. Oboje zamarli bez ruchu.
- Kristoff?! - krzyknęła Anna po chwili i podbiegła do niego.
Spojrzał na nią i zmarszczył brwi.
- A cóż ty tu robisz, księżniczko? Nie powinnaś się zajmować bahorem? - zaśmiał się.
Od razu zawtórowali mu jego koledzy. Anna uderzyła go w policzek i krzyknęła mu w twarz:
- Gdybyś chciał wiedzieć nasze dziecko porwał Czarny Pan!! I właśnie lecimy ją odzyskać, a ty pijesz w jakichś zatęchłych knajpach z jakimiś łajdakami!!
Podbiegłam do niej, a Jack stanął przy mnie.
- Eee....a oni tu po co? - jęknął Kristoff.
- Idziesz z nami. - powiedziała Anna wściekłym tonem.
Złapała go za rękaw i wywlokła na dwór.
- Nie wiem co ci się stało, ale masz się natychmiast opamiętać!! - krzyknęła. - Jack, zwiąż go i lecimy.
- Co...? Związać? - Jack uniósł brwi. - Nie ma sprawy!
- Zostawcie mnie, wy nudziarze! - krzyknął Kristoff. - Tu przynajmniej mogę się zabawić!
Jack szybko związał go i jakimś cudem udało nam się zawlec go do sań, chociaż ryczał i wyrywał się jak zwierzę.
- Teraz lecimy odzyskać naszą córkę. - powiedziała do niego Anna. - I nie chcę widzieć z twojej strony żadnego oporu.
Kristoff przewrócił oczami. Jack wskoczył do sań i wciągnął mnie.
- To nie zostajemy żeby się przespać? - zapytał.
- Nie ma po co tracić czasu. Lećmy. - odrzekła Anna.
I wyruszyliśmy dalej ze związanym Kristoff'em obok.


- Elsa.