Co mam robić?

Witajcie,
Ostatnie dni przeżyłam w ogromnym stresie z trudem powstrzymując chłód, który wypełniał całe moje ciało przez wystrzeleniem na zewnątrz. Cały czas miałam w głowie mój okropny sen i straszny głos. Nie powiedziałam o nim ani Annie, ani nawet Jack'owi, choć dopytywał się mnie o to, po tym jak obudziłam się z krzykiem kiedy byliśmy w DunBroch. Nie chciałam go martwić, sama byłam wystarczająco zmartwiona. W końcu jednak dzisiaj nie wytrzymałam. Od razu gdy opowiedziałam mu wszystko, poczułam się lepiej.
Siedział przez chwilę w ciszy opierając głowę na rękach. W końcu spojrzał na mnie. Usiłował się uśmiechnąć, jednak wyraźnie dostrzegłam w jego oczach poważne zmartwienie, może nawet strach.
- Jack...? - szepnęłam podchodząc do niego.
- To tylko sen. - uciął cicho. - Nie masz powodu do zmartwień.
I przyciągnął mnie do siebie po czym przytulił mocno. Odsunęłam się lekko. Spuścił głowę.
- Jack! - krzyknęłam. - Przecież widzę, że coś jest nie tak! Co oznacza ten sen, mów!
Zmarszczył brwi i uchwycił mnie za dłonie. 
- Nie mam pojęcia, nic. - powiedział dość spokojnym głosem. - Niczego się nie bój, Śnieżynko.
I uśmiechnął się głaszcząc mnie lekko po brzuchu. Przytuliłam się do niego z powrotem i postanowiłam udawać, że mnie uspokoił. Ale wcale tak nie było.
W nocy obudziłam się bez powodu. Otuliłam się szybko kołdrą po samą brodę i zacisnęłam oczy próbując znowu zasnąć. Już byłam pewna, że mi się udało gdy nagle znów go usłyszałam.
- Elssa...
Zamarłam bez ruchu zaciskając wyłącznie powieki jeszcze mocniej. Poczułam jak kołdra pokrywa się szronem. Znowu poczułam okropnie gęstą mgłę usiłującą wedrzeć mi się do płuc.
- Wiesz, że kłamie. Wie. I ty również.. - odezwał się głos. - Cieszcie się póki je macie...
I te słowa słyszałam bez przerwy aż w końcu chyba udało mi się zasnąć. Bardzo wcześnie rano obudziłam się okropnie zaniepokojona. Od razu chciałam powiedzieć o tym Jack'owi. Odwróciłam się w jego stronę i zamarłam. Jego połowa łóżka była pusta.



- Elsa.