Przerażający koszmar.

Witajcie,
 Dziś w nocy obudziłam się przerażona, u boku Jack'a. Wszystko przez mój straszny koszmar. Nie przypominam sobie kiedy ostatnio śniło mi się coś takiego.
Otóż w moim śnie, szłam sama ciemnym lasem. Wokół było mnóstwo śniegu. Bałam się, choć nie wiedziałam sama czego. Nagle zobaczyłam nieduże, zamarznięte jezioro. Podeszłam bliżej. Weszłam na lód. Nagle zobaczyłam Annę z Leną na rękach wychodzącą zza drzewa. Zawołałam do niej, ale nie odpowiedziała. Szła przed siebie. Weszła na zamarznięty lód. Zaczął się pod nią załamywać. Chciałam zawołać do niej jeszcze raz, ale tym razem nie mogłam wydobyć z siebie głosu. Spróbowałam do niej podbiec, ale nogi jakby przymarzły mi do ziemi. Nagle zrobiło mi się ciemno przed oczami i usłyszałam krzyk Anny. Po chwili znowu znalazłam się przy jeziorze. Anny i Leny nigdzie nie było. Tylko po drugiej stronie jeziora była duża dziura w lodzie. Upadłam na kolana i łzy spłynęły mi po policzkach. Gdy podniosłam głowę zobaczyłam przed sobą wysokiego, chudego mężczyznę w czarnej szacie, z popielatą skórą i czarnymi włosami. Uśmiechał się mściwie.
Wtedy się obudziłam. Z trudem złapałam oddech i zaczęłam szturchać Jack'a w ramię żeby go obudzić. W pokoju było zupełnie ciemno.
- Jack... Jack obudź się. - wyszeptałam.
- Co...coś się...stało śnieżynko? - mruknął Jack.
- Jack... - nagle załamał mi się głos.
Jack od razu usiadł i złapał mnie za lodowate dłonie.
- Miałam straszny koszmar. - powiedziałam przytulając się do niego.
- Koszmar? - Jack jakby trochę się przestraszył.
- Tak...to wszystko przez ten obraz. - i opowiedziałam mu sen.
Przytulił mnie mocnej i powiedział:
- Nie przejmuj się, śnieżynko. To tylko sen. Nie ma się czym przejmować.
W jego głosie nie było słychać całkowitego przekonania. Jednak zaufałam mu i zasnęłam.

- Elsa.