Czyli jednak!

Witajcie,
- Elsa! Wstawaj, nie śpij! Wstawaj! - wczoraj rano obudził mnie szept Anki.
- Aniu... - mruknęłam nie otwierając oczu.
Siostra pociągnęła za kołdrę. Usiadłam powoli i otworzyłam oczy.
- Wstawaj! Idziemy! - powiedziała Anna.
Zmarszczyłam brwi.
- Dokąd?
Anka przewróciła oczami i kiwnęła głową w stronę śpiącego Jack'a.
- Zanim się obudzi... - zaczęła, ale przerwałam jej, widząc kątem oka zegar, wskazujący piątą rano:
- Aniu, to nie jest dobry pomysł. - powiedziałam. - Wracaj do łóżka.
- Ale miałyśmy odkryć...! - zbuntowała się Anna.
Kiwnęłam głową.
- Pogadamy później. - i położyłam się z powrotem.
Ania z naburmuszoną miną wyszła. Chciałam spokojnie dalej spać, ale nagle usłyszałam głos Jack'a:
- Co miałyście odkryć?
Odwróciłam się w jego stronę. Leżał na prawym boku i patrzył na mnie na wpół zaciekawiony i rozbawiony.
- Nic... nic, Jack. - powiedziałam wpatrując się w kołdrę.
- Oj daj spokój. - powiedział. - Kto bez powodu wymyka się z łóżka o piątej rano...?
Westchnęłam i spojrzałam na niego. Jego wzrok był tak łagodny i cudny, że postanowiłam mu wszystko powiedzieć.
- Gdy tak wymykałeś się o porankach... zaczęłyśmy się trochę bać, że coś kombinujesz. - powiedziałam cicho. - Wymyśliłyśmy, żeby za Tobą pójść... zresztą sam nas widziałeś. Nie chciałyśmy nic złego zrobić.
Jack uśmiechał się cały czas. Kiedy skończyłam mówić, pocałował mnie i powiedział szeptem:
- Skoro tak się zestresowałyście, powiem Ci coś, żeby temu zapobiec.
Zaciekawiona zbliżyłam się do niego. On pogładził mnie chłodną ręką po policzku i szepnął mi do ucha:
- Niespodzianka.


- Elsa.