Nareszcie koniec kłótni.

Witajcie,
Kiedy obudziłam się w moim łóżku, nikogo nie było w pobliżu. Pomyślałam, że to pewnie Jack mnie przeniósł, ale po chwili przypomniało mi się, że przecież jesteśmy chyba na siebie obrażeni. Położyłam się z powrotem i wtuliłam w poduszkę. Znowu zrobiło mi się przykro. Nie musiał na mnie krzyczeć.
- Elsuś?
Podniosłam głowę i zobaczyłam Annę wchodzącą do pokoju. Uśmiechnęła się do mnie ciepło i usiadła na łóżku obok mnie.
- Hej, Aniu. - uśmiechnęłam się słabo. - Wiesz może kto...
- Jack. - odparła od razu.
Uniosłam brwi ze zdziwieniem.
- Jak to?
- Jak tak wybiegłaś, najpierw nic nie robił i siedział z ponurą miną, ale po jakimś czasie zaczął się o Ciebie martwić. Szukaliśmy Cię w całym pałacu. A raczej on szukał, a ja lazłam za nim. W końcu znalazł Cię śpiącą w gabinecie i chyba zrobiło mu się Ciebie szkoda i pożałował, że się tak wydarł. Zaniósł Cię do łóżka i przykrył. Mówię Ci, to było supersłodkie...
- A gdzie jest teraz? - zapytałam.
Anna zrobiła skupioną minę, i oznajmiła:
- Hmm... potem gdzieś polazł i chyba nie wrócił do teraz. Pewnie odkupuje grzechy czy coś takiego...
Westchnęłam i opadłam na poduszki. Następnego dnia rano obudziłam się, a Jack'a dalej nie było. Poszłam do Anny, ale i ona i Kristoff jeszcze spali więc nie chciałam ich budzić.
- Hej, kotek. - usłyszałam za sobą.
- Miałeś się do mnie nie zbliżać! - powiedziałam półszeptem odwracając się do Clinta.
Opierał się o ścianę ze swoim głupim uśmiechem.
- Spokojnie. - zaśmiał się. - Chciałem powiedzieć Ci coś co może Cię zaciekawić.
Zmarszczyłam brwi podchodząc do niego.
- To znaczy...?
- Widziałem Twojego mężusia.
- Gdzie? - powiedziałam trochę zbyt entuzjastycznie niż planowałam.
Clint uśmiechnął się.
- Tak szczerze to chciał mnie zabić.
- Nie dziwię się. - powiedziałam chociaż tak naprawdę byłam trochę zła na Jack'a.
- Taa... ale lepiej nad nim zapanuj. Nie jestem pewien czy poddani chcieliby króla-mordercy.
- Nie przesadzaj. - przewróciłam oczami. - Nic by Ci nie zrobił.
- Mhm. - Clint uśmiechnął się chytrze i odszedł.
Kiedy koło południa Jack dalej nie pojawił się w pałacu, zaczęłam się trochę niepokoić. Jednak kiedy wyszłam na balkon poczułam zimny powiew wiatru i po chwili Jack wylądował obok mnie. Spuściłam wzrok i westchnęłam.
- Elso. - odezwał się.
Miał wyjątkowo łagodny głos, którego nie spodziewałam się po przemowie Clinta.
- Przepraszam Cię, Śnieżynko. Nie powinienem na Ciebie krzyczeć. - zrobił krok w moją stronę. - To nie Twoja wina, nic złego nie zrobiłaś. Przepraszam.
Uniosłam wzrok i spojrzałam mu w jego piękne, niebieskie oczy. Chyba nie potrafię się na niego gniewać.
- To nic. - uśmiechnęłam się. - Nie dziwię się, że się wkurzyłeś.
- Naprawdę mi wybaczysz? - Jack zrobił niedowierzającą minę.
Kiwnęłam głową nie mogąc powstrzymać uśmiechu. Jack uśmiechnął się również i przytulił mnie mocno, aż trochę uniosłam się nad ziemię.
- Kocham Cię, Elso, jesteś wspaniała. - pocałował mnie.
Odwzajemniłam pocałunek i uśmiechnęłam się w duchu.

- Elsa.