Może przyjść dosłownie każdy

Witajcie,
Wczoraj rano Anka obudziła mnie wskakując na moje łóżko jednocześnie prawie łamiąc mi nogi.
- Matko Anka! - jęknęłam.
- Ups... - zeszła mi z nóg. - ...wybacz, Elsuś. Ale wstawaj! Poddani sterczą na dziedzińcu od godziny!
- Co?! - wyrwało mi się i szybko podbiegłam do wyjścia na taras. - Skąd wiedzieli, że dzisiaj mamy coś im ogłaszać?
Anna zarumieniła się.
- No cóż... nie chciałam nikomu mówić... - spojrzałam na nią karcącym wzrokiem. - ...ale tak wyszło, no! Chyba cała służba i pół Arendelle już wie...
Przewróciłam oczami.
- Trudno, nie dajmy im czekać. - otworzyłam szafę i zaczęłam się przebierać. - Leć po Jack'a.
Kiwnęła głową i wybiegła z pokoju. Wróciła z Jack'iem akurat gdy wciągnęłam na siebie sukienkę.
- Pomóżcie mi zapiąć. - powiedziałam do nich odwracając się tyłem, żeby któreś z nich zapięło mi guziki.
- Ja chce... - usłyszałam burknięcie Jack'a i po sekundzie poczułam jego chłodne dłonie na karku.
Powoli zapiął mi sukienkę, a gdy się odwróciłam uśmiechnął się. Delikatnie uniósł mi podbródek i pocałował mnie.
- Ekhem, ekhem. - odchrząknęła Anna. - Poddani czekają.
Jack zakończył pocałunek, chwycił mnie za rękę i powiedział:
- Racja. Pójdziesz z nami?
Wskazał na wyjście na taras.
- To raczej Wasza sprawa... - zaczęła Anna, ale pociągnęłam ją do nas i powiedziałam:
- Bez Ciebie nie damy rady. Chodźmy.
Powoli wyszliśmy na taras, ja w środku, a Anna i Jack po moich dwóch stronach. Gdy tylko poddani nas zobaczyli wybuchły oklaski i wrzawa. Jack wyszczerzył zęby, a Anna zaczęła machać. Uciszyłam wszystkich ręką i powiedziałam:
- Kochani mieszkańcy Arendelle. Bardzo możliwe, że część z Was zna już powód z jakiego się tu zgromadziliśmy. - spojrzałam na Annę. Wszyscy zaśmiali się. - Ale część może wcale nie wie. Otóż razem z Jack'iem Frostem... - pokazałam na Jack'a, który oblał się rumieńcem. - ... chcemy ogłosić Wam, iż dziewiątego maja... - przerwałam na chwilę, wszyscy wpatrywali się we mnie z zaciekawieniem. - ... odbędzie się nasz ślub!
Na chwilę zapadła głucha cisza, ale już zaraz wszyscy bili brawo, gwizdali i skakali jak szaleni. Trudno było ich uspokoić. W końcu Jack uznał, że nie ma sensu ich uspokajać i wyczarował nad dziedzińcem lodowe fajerwerki w kształcie śnieżynek i serc. Wybuchły jeszcze większe brawa i wszyscy śmiali się i cieszyli jeszcze przez kilka minut. Kiedy nareszcie przestali krzyczeć, powiedziałam:
- Na ceremonię i wesele zapraszamy wszystkich! Może przyjść dosłownie każdy!
Znowu wybuchły oklaski i wszyscy zaczęli wykrzykiwać równo:
- Niech żyje młoda para! Niech żyje para królewska!
Jack wypiął dumnie pierś i zrobił królewską minę. Anna śmiała się i wiwatowała ze wszystkimi. Pokręciłam głową z uśmiechem i krzyknęłam:
- Do zobaczenia na ślubie! W razie pytań proszę przyjść do pałacu!
I wróciliśmy do środka.
- Ale się cieszą, że będę tym królem! - zaśmiał się Jack.
- Cieszą się, że królowa znalazła męża, ciołku. - powiedziała Anna. - Mówiłam, że umrą ze szczęścia! Elsa, elsa...! - podbiegła do mnie. - Musisz pomyśleć nad dekoracjami... i sukienką! Jeeejkuuu!
I zaczęła biegać w kółko z piskiem. Jack przyciągnął mnie do siebie.
- MY musimy pomyśleć. To nasz wspólny ślub, razem zajmiemy się przygotowaniami. Prawda, śnieżynko? - powiedział.
- Prawda. - uśmiechnęłam się i pocałowałam go.
Dzisiaj rano leżeliśmy razem na moim łóżku.
- Hmm... różowy? - mruknął Jack gładząc mnie po włosach.
- Nie. - odrzekłam nie otwierając oczu.
- Zielony? - zaproponował.
- Nie świętujemy początku wiosny, Jack. - uśmiechnęłam się. - Proponuję... biało- niebieski.
- Biało-niebieski, biało-niebieski... - westchnął Jack. - Ja wiem, że masz kręćka na punkcie tych kolorów, ale ciągle tylko biało-niebieski.
- No dobrze, mądralo. - powiedziałam. - Pójdziemy na kompromis. Biało-niebiesko...
- Różowy!
- Różowy... - westchnęłam z uśmiechem. - Niech Ci będzie, biało-niebiesko-różowy. Ale najwięcej białego. Białe dywany, kotary, obrusy... niebieskie wstążki, serpentyny, balony...
- Różowe kwiaty, serduszka i zabarwione śnieżynki spadające z sufitu... - kontynuował Jack. - Nie tak na ludzi, tylko do połowy. Dla efektu.
- Świetny pomysł. - pocałowałam go. - A co do jedzenia?
- Wszystko co się da. - zaśmiał się. - Zupy, sałatki, mięso, ale przede wszystkim wino. To chyba podstawa, nie?
- Mhm. - mruknęłam. - A cała ceremonia? Zrobimy ją w sali tronowej?
- Nie... lepiej w tej kaplicy, w której miałaś koronację. Poprosimy tego gościa... tego, który Ci udzielił koronacji, nie?
Kiwnęłam głową z uśmiechem.
- Ale tam też wystroimy? - zapytałam.
- Ma się rozumieć. - uśmiechnął się Jack. - A... i najważniejsza rzecz... zapraszamy Roszpunkę?
- Wiem, że niesie to duże ryzyko... - jęknęłam. - ...ale to moja kuzynka. Musimy zaprosić całą jej rodzinę.
- Tą ciotka też? - jęknął Jack.
Kiwnęłam głową. Z jękiem opadł na poduszkę.
- Będzie dobrze. - pogłaskałam go po głowie. - Nie przejmujmy się nimi.
- Masz rację. - Jack objął mnie i uśmiechnął się. - Musimy skupić się tylko i wyłącznie na nas...
I pocałował mnie z czułością.


- Elsa.