Nie ma co zwlekać!

Witajcie,
Dziś rano obudziłam się wcześnie i wyszłam na balkon. Włosy rozwiał mi zimny, jesienny wiatr. Uśmiechnęłam się do siebie. Nagle wpadłam na pewien pomysł.
- Jack. - weszłam do pokoju.
Spod kołdry dobiegło mruknięcie.
- Zróbmy coś fajnego. - powiedziałam otwierając szafę.
Wybrałam śliczną, biało-brązową suknię. Podeszłam do łóżka i zobaczyłam, że Jack wychylając jedynie głowę spod kołdry uśmiecha się do mnie chytrze.
- Nie chodziło mi o to. - uśmiechnęłam się lekko i zamknęłam się w łazience żeby się przebrać.
Uczesałam włosy, umyłam twarz i nałożyłam lekki, lodowy makijaż. Następnie ubrałam suknię.
- W takim razie o co? - z pokoju dobiegł głos Jack'a, który najwyraźniej dopiero teraz przetworzył moje słowa.
- No... nie wiem.. - otworzyłam drzwi od łazienki i oparłam się o framugę.
Jack zmierzył mnie wzrokiem (jakimś cudem znalazł się w powietrzu tuż przy łazience) i znów przybrał chytry uśmiech. Przewróciłam tylko oczami z uśmiechem i ubrałam złote buty na niedużym obcasie.
- Ubieraj się. - rzuciłam.
- Po co?
Spojrzałam na niego.
- Czekam w jadalni.
Na dole spotkałam Annę i Kristoff'a więc usiedliśmy razem do śniadania.
- A gdzie nasz królewicz? - zapytała Anka.
- Cierpliwości. - uśmiechnęłam się.
Po chwili Jack zszedł na dół ubrany (jak zawsze) w swoje ukochane brązowe spodnie i bluzę, a w ręku (również jak zawsze) trzymał laskę.
- Chodźże bracie, dołącz do wieczerzy! - zawołał Kristoff.
Jack zaśmiał się krótko po czym dokończyliśmy śniadanie.
- Jakieś plany na dzisiaj? - zapytała Ania. - My standardowo pomęczymy Lenkę legendami Arendelle czy coś takiego.
- Chyba gdzieś wyjdziemy. - odrzekłam. - Potrzebujemy trochę czasu sam na sam.
Jack poruszył zalotnie brwiami, a Kristoff parsknął śmiechem.
- Świetny plan. - uśmiechnęła się Anna. - My się już będziemy zmywać. Chodź, słoneczko.
Pociągnęła Kristoff'a za rękę na górę.
- To... gdzie niby się wybieramy? - zapytał Jack.
- Do miasta. - odparłam wstając od stołu.
Dwie służące natychmiast podbiegły i zaczęły sprzątać naczynia.
- Pomyślałam, że powinnam częściej odwiedzać poddanych. Sprawdzać czy wszystko gra i tak dalej. - powiedziałam, a Jack również wstał, po czym poszliśmy do wyjścia.
- Myślę, że gdyby coś było nie tak, powiedzieli by ci. - stwierdził.
- Możliwe... ale nigdy nie wiadomo.
Wyszliśmy z zamku i skierowaliśmy się do miasta.
- A tak w ogóle to chciałam z tobą porozmawiać. - powiedziałam po chwili.
- Słucham. - uśmiechnął się i chwycił mnie za rękę.
Wzięłam głęboki oddech.
- Tak sobie myślałam... może to już czas...?
Jack zatrzymał się.
- Oczywiście nie, że musimy, absolutnie nie i tak naprawdę... nie, nie tak zaraz, ale może...
- Elso.. - przerwał mi, ale byłam zbyt zestresowana żeby dać mu mówić:
- ... no chyba, że nie chcesz, oczywiście możesz nie...nie chcieć, ale wiesz... nie, tak tylko w sumie myślałam..
- ELSO! - zastąpił mi drogę i przytulił mnie tak mocno, że uniosłam się lekko nad ziemię. - Jeśli tego chcesz to możemy to zrobić nawet teraz!!
Trochę wystraszyłam się jego entuzjazmem więc dodałam szybko:
- Nie, nie, bez żadnego pośpiechu, bądźmy rozważni..
Postawił mnie na ziemi i kiwnął głową powoli uśmiechając się od ucha do ucha. Nie wytrzymałam i zaśmiałam się.
- Zachowujesz się jakbyś był największym szczęściarzem na świecie.
- Bo jestem, Śnieżynko. - pocałował mnie.
Doszliśmy do miasta rozmawiając o tym co mnie przekonało do chęci założenia rodziny. Właściwie nie było to nic szczególnego. Myślałam o tym już od dawna, przypatrywałam się jak Anna cieszy się korzystając z bycia matką. I pomyślałam po prostu, że to musi być piękne uczucie.
Ostatecznie umówiliśmy się, że nie zrobimy niczego pochopnie i za szybko. Wszystko musimy jeszcze raz przemyśleć i obgadać. Ale prawda jest taka, że po dzisiejszym dniu czuję się bardzo szczęśliwa. Zupełnie jakby nowa, piękna droga życiowa stała przede mną otworem.



- Elsa.