Ania nie oprze się czekoladzie.

Witajcie,
Wybaczcie, że tak długo nic nie pisałyśmy, ale w zasadzie nie było za dużo do opowiadania. Po "zniknięciu" Gryseldy, nasze życie wróciło do codziennej rutyny. No, może z wyjątkiem tego, że na początku tuż po powrocie, Anna była obrażona na Kristoff'a. Uznała, że powinien od razu powiedzieć jej o Gryseldzie, i że poczuła się pominięta, niekochana i po prostu, że śmiertelnie się obraziła. Dlatego też Kristoff nakupował jej chyba z pięćdziesiąt pudełek czekolady, po czym naznosił jej mnóstwo bukietów (nie mam zielonego pojęcia skąd wziął kwiaty w środku jesieni). Na początku nawet nie otwierała mu drzwi.
- Nie przekupisz mnie czekoladą! - wrzasnęła z wnętrza sypialni.
Kristoff poprosił mnie żebym mu pomogła z tym wszystkim, bo jak uznał "dobrze znam Annę". Dlatego on sterczał pod jej drzwiami, a ja opierałam się o ścianę trochę dalej.
- Aniu! Przecież lubisz czekoladę! - jęknął.
- Ale mnie nią nie przekupisz! - odparła.
Oczywiście nie była to prawda, Anka da się przekupić choćby za jedną kostkę czekolady, ale w tej chwili widocznie zgrywała twardą. Kristoff spojrzał na mnie jakbym była wszystkiemu winna. Wzruszyłam tylko ramionami.
- Radź sobie sam. - powiedziałam i wróciłam do swojej komnaty.
Jakieś dwie godziny potem razem z Jack'iem usłyszeliśmy śmiech Anny, co było wyjątkowo dziwne w zaistniałej sytuacji. Wyjrzeliśmy więc na korytarz, a tam... Kristoff i Anna siedzieli sobie na dywanie dosłownie w przejściu, jedli czekoladę i rozsypywali wszędzie płatki kwiatów.
- Co wy.... - podeszłam do nich.
- O, Elso! - zaśmiała się Anka. - Chcesz kawałek czekolady?
- A jednak.... - uśmiechnęłam się.
Ania nie oprze się czekoladzie. O nie.




- Elsa.