A jednak...

Witajcie,
Ostatnio poszłam do lekarza, bo okropnie źle się czułam. Jednak powiedział tylko, że nie jest pewien wyników badań i, że muszę poczekać jakiś czas. Znowu nie spałam przez całą noc, a moje samopoczucie zmniejszyło się do minimalnego poziomu. Nie mogłam pogodzić się z myślą, że mogę być w ciąży. Nie jestem na to gotowa, mam Arendelle na głowie.
- Śnieżynko, spokojnie... - Jack przytulił mnie pieszczotliwie. - Ciąża to cud, nie choroba. Pomyśl tylko, że za kilka miesięcy będziemy mieć nasze małe, najsłodsze, najkochańsze maleństwo. Nie mów, że byś tego nie chciała.
- Chciałabym, Jack. - odrzekłam słabo. - Ale jeszcze nie teraz.
W odpowiedzi przytulił mnie tylko mocniej i pocałował w czubek głowy. Dziś rozmawialiśmy z Anną i Kristoff'em w naszej sypialni. Ja siedziałam skulona na poduszkach, a Jack obejmował mnie jedną ręką. Przez ostatnie dni szron na całej powierzchni pałacu w ogóle nie topniał, oczywiście przeze mnie.
- Jeśli to dziewczynka... - zaczęła Anna. - ... to na pewno musimy ją nazwać jakoś ślicznie.
- Sie wie. - uśmiechnął się Jack. - Ale ja i tak jestem pewien, że to chłopiec.
- Nawet nie wiadomo czy jestem w ciąży! - krzyknęłam.
Anna spojrzała na mnie smutnym wzrokiem.
- Zachowujesz się jakbyś nie chciała tego dziecka. - powiedziała. - Przestań być taką pesymistką, popatrz na dobre strony tej sytuacji - a ja widzę tylko takie. Jeśli jesteś w ciąży... och, Elso, chyba nie muszę Ci tłumaczyć co to znaczy! Być mamą to najlepsze co może być!
Spuściłam głowę. Może mają rację? Tak naprawdę, bardzo chciałabym mieć dziecko z Jack'iem. Ale czy na pewno teraz jest na to odpowiednia chwila?
- Przepraszam. - wyszeptałam. - Ja po prostu...
- Rozumiemy Cię, Elsuś. - Anna pogłaskała mnie po ręce. - Stresujesz się, bo spotkało Cię coś zupełnie nieznanego. Ale szybko przywykniesz i pokochasz bycie mamą.
Kiwnęłam głową i uśmiechnęłam się lekko. Jack pocałował mnie.
- Wracając do tematu.. - powiedział po chwili. - ... to na sto procent chłopiec i już nawet wiem jak go nazwiemy.
- Hoho, panie ZbytPewnySiebie! To dziewczynka! - zaśmiała się Anna. - Mała Elsa!
- Tylko jak ją nazwać? - wtrącił Kristoff.
- Głosuję na.... - Anka podrapała się po głowie. - Joanne?
- Feee....! - jęknął Jack. - Wy się nie znacie, to nie dziewczynka, a na pewno nie Joanne. - przytulił się do mnie. - Prawda? - odezwał się do guziczków na mojej sukience. - Jesteś moim odważnym, przystojnym synusiem.
- Nie ma szans! - zaśmiała się Anka, po czym przez następne pół godziny rzucali w siebie poduszkami i nadawali coraz to nowe imiona naszemu dziecku.
Po południu moja lekarka wezwała mnie do siebie, więc zeszłam na dół strasznie zestresowana.
- Chciałabym jeszcze raz przeprowadzić badania, królowo. - odezwała się. - Ostatnio... coś nie pasowało.
Zgodziłam się więc. Po wykonaniu badań, kobieta uśmiechnęła się do mnie słabo.
- Coś jest nie tak? - zapytałam czując jak podłoga pod moimi nogami zamarza.
- Nie, nie, wszystko jest w porządku. - odrzekła kobieta. - Tylko... tylko, że...
- Nancy, proszę powiedz co się dzieje! - rozkazałam.
Lekarka spojrzała mi w oczy i powiedziała:
- Bardzo przykro mi to mówić, ale... królowa nigdy nie była w ciąży.
 Cały gabinet zamarzł natychmiast.
- Jak to...? - wydusiłam drżącym głosem, ledwo utrzymując się na nogach. - A...a te wszystkie objawy..?
- To nie były objawy, królowo. - Nancy pokręciła głową. - To wszystko wywołał stres związany z myśleniem o ciąży.
- Dziękuję, Nancy. - powiedziałam i zostawiając za sobą lodowy ślad wróciłam do sypialni.
Tam wszyscy na mnie czekali.
- I jak?
- Dzidziuś jest zdrowy?
- Znasz płeć?
Poczułam jak oczy wypełniają mi się łzami.
- Elso? - Jack podszedł do mnie. - Co się dzieje?
- Jack... tak mi przykro... - spojrzałam na niego. - Ja.. nie jestem w ciąży.
Otworzył usta i zrobił najbardziej smutną minę jaką kiedykolwiek u niego widziałam.
- Jak to? - Anka podbiegła do nas. - Dziecku coś się stało?
- Nie, Aniu. - jakimś cudem udało mi się opanować drżenie głosu. - Nie zaszłam w ciążę. Nie było żadnego dziecka.
Bez słowa przytuliła mnie. Jack usiadł na łóżku widocznie załamany, a Kristoff poklepał go po plecach. Jeszcze niedawno po takiej wiadomości bym się cieszyła. Ale teraz... sama nie wiem już co myśleć.



- Elsa.