Smutki w szafie i lekarstwa.

Witajcie,
Od kilku dni, jak wiecie (i wiecie dobrze czemu) jestem nieco zdołowana, ale dzisiaj postanowiłam wziąć się w garść. Po skupieniu się na obowiązkach królowej nawet nieźle mi to poszło. Jednak z Jack'iem było całkiem inaczej. Prawie zupełnie nie wychodził z szafy i do nikogo się nie odzywał. Dziś rano zapukałam cicho w białe, drewniane drzwiczki.
- Jack?
Odpowiedziało mi ponure mruknięcie z wnętrza szafy.
- Wszystko gra? - oparłam się o mebel.
- Nie.
- Chcesz porozmawiać?
Przez chwilę Jack nie odzywał się, po czym powoli wyszedł z szafy ze spuszczoną głową.
- Jack... - chwyciłam go delikatnie za rękę.
- Naprawdę chciałem być tatą. - mruknął.
Spuściłam głowę.
- Wiem, że na razie nie jesteś gotowa, Śnieżynko. - odezwał się po czym uniósł mój podbródek. - Kiedy będziesz gotowa... daj znać. - uśmiechnął się.
Odwzajemniłam uśmiech i pocałowałam go. Jakiś czas później udałam się do Anny, przypominając sobie, że (trochę przeze mnie) nie czuła się najlepiej. Kiedy weszłam zobaczyłam Anię w łóżku przykrytą grubą kołdrą, a obok niej Kristoff'a podającego jej jakiś lek.
- Co się dzieje? - podeszłam do nich i usiadłam na łóżku.
Anna uśmiechnęła się do mnie, ale nie mogła nic powiedzieć przez usta pełne lekarstwa.
- Anka się przeziębiła. - stwierdził Kristoff przykładając jej do czoła jakąś wilgotną chustkę.
- Och... - pogłaskałam siostrę po ręce.
- Pójdę po więcej lekarstwa. - powiedział Kristoff i wyszedł pospiesznie.
Anna szybko wykopała się spod kołdry i usiadła.
- Mam już dość tej jego opieki.. - jęknęła.
- Jesteś przeziębiona, potrzebujesz... - zaczęłam, ale ona przerwała mi:
- Ale on totalnie przesadza! Wlewa we mnie już chyba piątą butelkę tego ohydztwa... - wskazała na pustą buteleczkę po lekarstwie leżącą na etażerce. - ...a ja po prostu muszę odpocząć.
- Postaram się z nim porozmawiać. - uśmiechnęłam się, pocałowałam siostrę w policzek i skierowałam się do gabinetu.
Na korytarzu jednak wpadłam na Kristoff'a niosącego dwa pudła i kilka paczek chusteczek.
- Em, Kristoff, Ania prosiła żebyś dał jej odpocząć. Chyba chciałaby się zdrzemnąć. - zaczepiłam go.
Zmarszczył brwi, po czym bez słowa poszedł do ich sypialni. A ja nie będąc pewna, czy udało mi się pomóc Annie usiadłam do obowiązków.





- Elsa.